⭐️ 4,5 sterren ⭐️
De ballade van slangen en zangvogels (hierna: Ballade (want wat een titel 😂)) komt vóór de Hongerspelen.
Omdat dit boek later is gepubliceerd zal het (milde) spoilers bevatten over de hongerspelen trilogie (!!)
In Ballade volg je Coriolanus Snow aan het eind van z’n tienerjaren. Hij was de ultieme slechterik in de hongerspelen en aanvankelijk was ik wat huiverig over dit boek. Ik haatte Snow! Hoe kon ik dit boek nou leuk gaan vinden? Ook voelde ik er niks voor om te lezen waarom Snow zo slecht was. Hij was walgelijk, punt. Daar hoefde geen “omdat” of “maar” bij.
Laat ik in ieder geval beginnen door te zeggen dat dit boek me echt heeft verrast! De hongerspelen vond ik een ontzettend goede, maar ook emotioneel zware, trilogie. Suzanne Collins weet zo goed het leed van de personages over te brengen dat ik afentoe echt flink moest slikken tijdens het lezen en het me ook lang bij bleef.
In Ballade is dat niet anders. Al vrij snel gebeurden er dingen waarbij ik moest slikken en even bang was voor wat er komen zou.
Het was bijzonder om uit het oogpunt van Snow te lezen.
Spoiler!
Naarmate het verhaal vorderde merk je wel echt hoe verdorven Snow van binnen is. Voor en tijdens de hongerspelen had hij soms al wel gedachten waarin je merkte dat hij zich beter voelt dan de meeste mensen. Mensen uit de districten zag hij al helemaal niet als mensen. Dit merkte je ook bij zijn oma. Die had dezelfde bevoorrechte houding, ondanks dat ze op dat moment net zo arm waren als de mensen uit de districten. En toch voelde Snow sympathie voor Lucy en leek hij nog een beetje menselijk.
Maar nadat Snow als vredesbewaker moest werken werd hij eigenlijk alleen maar egoïstischer. Van z’n haat op de spotgaaien tot z’n radicale ideeën over macht, controle en contracten.Zijn persoonlijkheid zorgde er bij mij erg voor dat het me niet echt kon schelen hoe het met hem afliep, of hij gekwetst werd etc.
Dat deed overigens niet af aan het verhaal. Het bleef spannend en ik wou constant doorlezen.
De schrijfstijl was, net als in de andere boeken, heerlijk. Het boek leest zo fijn weg en je merkt helemaal niet dat je bijna 600 pagina’s aan het lezen bent.
Het boek geeft veel inzicht op het ontstaan en de ontwikkeling van de hongerspelen. Ik had zelf niet gedacht dat het zo gelopen zou zijn en alleen daarom al vind ik het boek een goede aanwinst voor de trilogie!
Je hoeft ook helemaal geen zin te hebben in Snow om dit boek leuk/goed te vinden.
Ik lees hier en daar dat het boek wat tegen valt en saai gevonden wordt. Hierin kan ik mij zelf niet in vinden, wel is het zo dat het boek haast wat “psychologisch” aanvoelt, omdat het veel gaat over mindgames en de ontwikkeling van een personage (Snow). Wat dat betreft lijkt Ballade meer op het derde boek uit de trilogie, Spotgaai, dan de eerste twee.
Het verhaal heeft een paar twists die ik zelf wel een beetje voorspelbaar vond maar dat komt denk ik doordat ik de trilogie al gelezen had.
Ik had bijvoorbeeld al verwacht dat Snow verliefd zou worden op Lucy en ik had eigenlijk verwacht dat hij haar zou vermoorden. Nu achteraf had hij dat dus ook gedaan als hij daar de kans voor kreeg.
Ik vind het als een beetje jammer dat we niet te horen kregen hoe het eindigde en tegelijkertijd kan ik het mysterieuze dat nu overblijft ook wel waarderen.
Al met al écht een goed boek! Een mooie aanvulling op de Hongerspelen trilogie. 😁
Mijn rating van de Hongerspelen trilogie:
Hongerspelen ⭐️ 4 sterren ⭐️
Vlammen ⭐️ 4 sterren ⭐️
Spotgaai ⭐️ 5 sterren ⭐️
Geschreven door Suzanne Collins
Vertaald door Maria Postema
Uitgegeven door Uitgeverij van Goor/Best of YA
Boekenzuurstof 