⭐️ 2,5 sterren ⭐️
De ijzige verloofde gaat over Ophelia. Ze wordt uitgehuwelijkt aan Thorn. Ze is helemaal niet geïnteresseerd in trouwen en verhuist met tegenzin naar hem. Daar aangekomen komt ze erachter dat zijn wereld niet alleen totaal anders is maar ook gevaarlijk.
Ze zal een manier moeten vinden om hiermee om te gaan.
Dit boek krijgt een 10+ als het gaat om world building! Echt. Ik heb al heel lang geen boek gelezen die zo een creatieve wereld bevat. Tijdens het lezen van het boek werd ik steeds verrast over de creativiteit van de schrijver. Hoe ze het heeft kunnen bedenken en hoe gaaf ze het in elkaar heeft gezet.
Er is een dunne lijn als het gaat om world building en duidelijkheid, het moet natuurlijk overzichtelijk zijn maar tegelijkertijd ook niet de lezer te erg overladen. Dat gebeurde in ieder geval niet in dit boek. Ik miste soms wel wat details die de wereld naar mijn idee net wat duidelijker hadden gemaakt, of die er eigenlijk voor hadden gezorgd dat er een completer beeld zou zijn van de wereld.
Spoiler:
Hoe komt Ophelia aan de sjaal? En wat is het verhaal van de sjaal? Ik had ook graag meer willen weten van de “oude wereld” (daarmee bedoelen ze waarschijnlijk onze wereld?) en de transformatie naar de wereld waar ze nu in leeft. Ook wat uitleg over de arken en hoe het in elkaar zit was fijn geweest.
Ook miste ik eigenlijk een map in het boek.
Met de hoofdpersonage, Ophelia, had ik vrij weinig. Ik weet niet precies waar dat aan lag, ik vond haar verder wel prima maar niet bijzonder. Ze is erg passief en daar ergerde ik me wel geregeld aan. Haar verloofde, Thorn, vond ik helemaal niks. Hij komt over als een chagrijnige en arrogante man. Verder voelde ik niet echt een connectie met de meeste personages in het boek.
EN TOCH! is dit een van de weinige boeken waarbij ik een band voelde met een zij-personage! Ik was namelijk helemaal gek op Tante Rosalinde. Wat een geweldige en heerlijke vrouw. 😂
Spoiler
Ongeveer een kwart in het verhaal schreef ik dit op als notitie over haar!
“Thank the Lord dat tante Rosalinde mee was. Haar aanwezigheid, vragen en verontwaardiging over alles gaf mij in ieder geval het gevoel dat ik niet de enige waar die zo in de war was over de stand van zaken.
Nadeel aan zo een uitgebreide fantasy wereld is natuurlijk dat het op sommige momenten voor wat fronzen kan zorgen. Ik vond ze niet te hinderlijk maar door tante Rosalinde wist ik dat de verwarring die ik voelde niet aan mij lag.
Ik hou er ook van hoe ze het voor haar nichtje op neemt 😍 ze is niet bang om te zeggen als ze iemands gedrag tegenover Ophelia ongepast vind, hoe invloedrijk diegene ook is.”
De schrijfstijl sprak me in dit boek ook niet echt aan. Ik durf niet te zeggen waar dit precies aan ligt, het is namelijk niet dat er te veel moeilijke woorden gebruikt worden maar het vloeide gewoon niet lekker. Wellicht dat dit in de origineel taal (Frans) anders is.
Ik heb flink getwijfeld voor het aantal sterren. De grootste pluspunt van dit boek vond ik de wereld. Voor de rest was het boek helaas vrij saai voor mij. Ik had verwacht hem erg leuk te vinden, met name door de vergelijking met Harry Potter, maar uiteindelijk is het gewoon niet mijn ding. ik deed er ook veel langer over dan verwacht en als ik kijk naar andere 3 sterren boeken vond ik hem er toch niet tussen passen.
Geschreven door Christelle Dabos
Vertaald door Eef Gratama
Uitgegeven door Luitingh-Sijthoff
Boekenzuurstof 