Gender Queer

⭐️ 5 sterren ⭐️

Flaptekst:
Genderqueer, de autobiografische graphic novel waarin Maia Kobabe allerlei demonen uit het verleden uitdrijft, is het verslag van een reis naar zelfidentificatie. Je leest over de verwarring en vernedering die puberale verliefdheden met zich mee kunnen brengen, over worstelen met je coming-out tegenover je familie en de maatschappij, over het vinden van echte vrienden, over erotische LGBTQ+ -fanfictie als uitlaatklep… Genderqueer was oorspronkelijk bedoeld om Maia’s familie uit te leggen wat het betekent om non-binair en aseksueel te zijn. Maar het werd veel meer dan een persoonlijk verhaal: het groeide uit tot een ontroerende gids die genderidentiteit bespreekbaar en inzichtelijk maakt voor vrienden, bondgenoten, en eigenlijk iedereen.

[Een graphic novel is een literaire striproman. Het is een veelgebruikte term voor een stripverhaal dat het karakter heeft van een roman]

Dit was de eerste keer dat ik een autobiografie las in de vorm van een graphic novel. Van te voren vroeg ik me af of de vertel stijl niet af zou doen aan het verhaal. Nu ik het boek gelezen heb weet ik dat, dat absoluut niet het geval is!
Sterker nog; ik denk dat het feit dat het een graphic novel is, juist bijdraagt aan de toegankelijkheid en duidelijkheid. De strips zijn een mooie toevoeging die het verhaal een extra laag geven.

“Sommige mensen worden geboren in de bergen, anderen aan zee. Sommige mensen zijn tevreden met de plek waar ze geboren zijn, anderen moeten een lange reis ondernemen naar het klimaat waar ze optimaal kunnen gedijen.”

Naast dat je door de auteur meegenomen wordt de moeilijke en soms heftige zoektocht naar zelfidentificatie, leert dit boek je ook wat non binair en aseksualiteit nu precies betekent.
Gender Queer is daarmee ook een mooie gespreksopener voor deze en soortgelijke onderwerpen.

Ik hoop dat dit verhaal in vele boekenkasten zal staan en veel uitgeleend zal worden in bibliotheken. Het is een verhaal die het absoluut verdiend om gelezen te worden. 💕

Geschreven en getekend door Maia Kobbe
Vertaald door Lies Lavrijsen
Uitgegeven door Infodok Standaard uitgeverij

Recensie exemplaar

Het zwijgen van Maria Zachea

⭐️ 4 sterren ⭐️

Het zwijgen van Maria Zachea is het boek van november dat Nederland leest.
Het is een non-fictie over de geschiedenis van een groot, katholiek gezin en een verhaal van twaalf broers en zussen die samen moeten beslissen over het leven en de dood van hun stille moeder.

Ten eerste: wat bijzonder om een ongefilterde kijk te kunnen nemen in een ander gezin.

Ik was in het begin een beetje huiverig omdat dit genre (literaire non-fictie) totaal niet iets is wat ik lees. En om eerlijk te zijn, don’t shoot me, zag ik literaire boeken als saaie boeken. Boeken waar je slecht doorheen kunt komen en overdreven moeilijk taalgebruik hebben. Waar dit vooroordeel van komt weet ik niet precies. Maar ik vermoed door de leeslijst op de middelbare school. Die vond ik, ondanks dat ik toen ook al graag las, ver-schrik-kelijk. En dat waren volgens mij ook allemaal literaire boeken.

In ieder geval, dit boek was dus helemaal niet zo! Hij las vlot, had geen overdreven moeilijke woorden en was over het algemeen gewoon erg toegankelijk.

Inhoudelijk vond ik het verhaal ontroerend. Het raakte me echt dat alle kinderen om de beurt voor hun moeder zorgde s’nachts. En het feit dat Maria Zachea niet meer praatte raakte me ook.

“Klagen deed of kon ze niet. Ze was aan hun genade overgeleverd.” – pagina 123

Tijdens het lezen had ik steeds deze vragen:

• Waarom praat ze niet?
• Heeft ze het nog wel fijn hier?
• Merkt ze dat haar kinderen langskomen?
• Hoe hield zij dit vol?
• Hoe hielden de kinderen dit vol?

Ook werd ik geraakt door hoe veel broers en zussen leken te leven maar niet stil stonden daarbij, misschien dat ook niet konden. Ze laten elkaar en zichzelf niet toe. Ik denk dat zo iets wel gebruikelijk was na de oorlog. Het belangrijkste was doorgaan en overleving. Dat is zo anders dan hoe er nu geleefd kan worden.

Het was bijzonder om het verschil tussen de oudste en jongere kinderen te
zien. Hoe anders het leven was omdat er in die tijd er zo veel veranderde in een paar jaar.
Hoe het 50 jaar geleden was, hoe het 25 jaar geleden was en hoe het nu is.

Ik las dit boek natuurlijk omdat hij bij Nederland leest 2020 hoort en ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb. Ik hoop dat er meer zullen zijn die er zo over denken en dat er in november veel gesprekken, naar aanleiding van dit boek, los zullen komen! ❤️

Geschreven door Judith Koelemeijer
Uitgegeven door Atlas Contact